18 ႏွစ္အထက္……ငယ္ကခ်စ္ေဟာင္း ႏွစ္ေပါင္း၁၂၀ေက်ာ္။လူတိုင္းမွာ ႏွလံုးသားတခုစီ ရွိၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ က်မဆီမွာရွိတဲ့ ႏွလံုးသား ကိုေတာ့ ေဖာက္ထုတ္ ပစ္လိုက္ခ်င္သည္။ ႏွလံုးသားမရွိရင္ အသက္ ဆက္မရွင္ႏုိင္ဘူးဆိုတာ သိေပမဲ့ က်မ ဆက္ၿပီး မခံစားႏိုင္ေတာ့လို႔ပါ။ ဒီလို ေဆာင္းေလျမဴးတဲ့ညခ်မ္းအခါမ်ဳိးဆို သာေတာင္ ဆိုးလွပါသည္။ ခုတင္ေတြးရင္ ႏွလံုးသားထဲ တဆစ္ဆစ္ နာလွ၏။တသက္မွာတေယာက္သာခ်စ္တယ္ဆိုတာ ကိုယ္ေတြ႕မို က်မ လံုး၀ယံုၾကည္ ခဲ့ၿပီ။ ယေနထက္တိုင္ သူရဲ႕ ပံုရိပ္ေတြ၊ သူရဲ႕စကားသံေတြ၊သူရဲ႕အနံအသက္ေလးေတြ. သူရဲ႕အထိအေတြ႕ေတြက က်မ ကိုယ္ ခႏၶာနဲ ႏွလံုးသားကို လွည့္ပတ္ ေလွာင္ၿမိဳက္လိုေကာင္းေနတုန္း။ ပူေလာင္ လြန္းလွတယ္ ေျပာမလား၊ ေသခ်င္ ေလာက္ေအာင္ ဘ၀ကို စိတ္ကုန္ ေစတာလား ဆိုတာ ေသခ်ာမသိ။ ယခုမွာေတာသာ၍သာ ဆိုးေနေလၿပီ။ ဘာျဖစ္လိုလဲ ဆိုေတာ့ သူအရိပ္ေတြ၊ သူအေငြ႕အနံအသက္ေလး ေတြက ခပ္သဲ့သဲ့ စ ၿပီး ရလာ လိုပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ထင္ က်မ ခႏၶာ ကိုယ္က မည္မွ်ပင္ တည္ၿငိမ္ ေနေစကာမႈ က်မ ႏွလံုးသား တခုလံုး ကေတာ့ ေပါက္ကဲြ အန္ထြက္ လုမတတ္ ေျဗာင္းဆန္လိုေနေပၿပီ။ က်မဘ၀မွာ သတိရ အမွတ္ရ စရာ ညအခ်ိန္ေတြက မ်ားသမို ခုလိုညခ်မ္း မေတာ့ က်မႏွလံုးသားကိုဦးေႏွာက္နဲ ထိန္းခ်ဳပ္ဖိုရာမတတ္ ႏိုင္ေတာ့ၿပီထင္။ အေတြးေတြ လြန္ေနတာႏွင့္ နံနက္ အစာခံစာ အတြက္ ႀကိဳခ်က္ေနေသာ ထမင္းအိုး ေ၀က်ေနတာေတာင္ မျမင္ေတာ့ေပ။ ထမင္းအိုးဖံုးကို လက္ႏွီးမပါဘဲ ေမ့ေလ်ာ့ကာ လွမ္းဖယ္လိုက္၏။သိုတည္းေၾကာင့္ လက္မွာ ပူသြားသည္။ ခ်က္ခ်င္း လက္ကနဲ ႏွလံုးသားက တဆင့္ အသိကေပးတဲ့ သတိရမႈက တိုး၀င္လာ၏။ တခ်ိန္က ဒီေနရာ ဒီအခ်ိန္ေလးမွာပဲ ခုလို အပူေလာင္ခဲ့တုန္းက ေႏြးေထြးလွတဲ့ သူလက္တစံုက ခ်က္ခ်င္း ေရာက္လာၿပီး ေအးလွတဲ့ သူနားရြက္ကို ကပ္ကာ အပူသက္သာေအာင္ ျပဳလုပ္ေပး ခဲ့ဖူးသည္။ ဟုတ္ပါတယ္ ဒီမီးဖိုေခ်ာင္ေလးမွာ သူႏွင့္ က်မ ခိုးခ်ိန္းခဲ့တယ္။ ခိုးခ်ိန္းတယ္ ဆိုတာထက္ သူ အတင့္ရဲစြာ ခိုး၀င္ျခင္းျဖစ္သည္က ပိုမွန္၏။ မနက္ ငါးနာရီေလာက္ လယ္ထဲဆင္းဖိုရန္အစာခံစာအတြက္ ညထဲက ခ်က္ေနတဲ့ အခ်ိန္ေပါ႔။ က်မ မွတ္မိ ပါေသးတယ္။ က်မတို ခ်စ္သူ သက္တမ္း သံုးလတြင္ေပါ့။ ခ်စ္သူေတြဆိုေပမဲ့ သူမ်ားေတြလို ခ်စ္လား အေျဖေတာင္း၊ ခ်စ္တယ္ အေျဖေပး ခ်စ္သူမ်ဳိးမဟုတ္။ တေယာက္နဲ တေယာက္ ႏွလံုးသားျခင္း နီးကာ နားလည္မႈ ႀကီးစြာ ခ်စ္ၾကျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ အဲ့ဒီေန႔ညက အေဖႀကီးနဲ အေမႀကီးကလဲ တေနလံုး စပါးရိတ္ သိမ္းၾက ရတာမို ပင္ပန္းႀကီးစြာ အိပ္ေမာ က်ေနၾကတဲ့ အခ်ိန္ေပါ့။ က်မ တေယာက္ထဲသာ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲ ခ်က္ျပဳပ္ေနတဲ့ အခ်ိန္။ ထမင္းအိုး ေ၀က်လို အမွတ္တမဲ့ လက္ႏွင့္ လွမ္းယူလိုက္ရင္း ပူသြားတာကို သူ ဘယ္အခ်ိန္ထဲက ေရာက္ေနတယ္ မသိ။ က်မလက္ကို ကိုင္ကာ သူနားတြင္ အပ္ထားေလ၏။ လက္က အပူ ဘယ္ဆီေနမွန္း မသိေတာ့။ က်မ ထိတ္လြန္ လြန္းလို လိပ္ျပာ လြင့္မတက္ ျဖစ္သြား၏။ က်မေလ တကယ္ပါ။ က်မဘ၀မွာ အေပ်ာ္ဆံုးနဲ ရင္အခုန္ဆံုး ေန႕ရယ္ပါ။ က်မမွာလဲ အိမ္အေပၚမွာ ေဖႀကီးႏွင့္ ေမႀကီးရွိ၍ ေၾကာက္ကလဲ ေၾကာက္သမို သူကို အတင္းႏွင္လြတ္၏။မရ။ က်မမွာ အသံလဲ မထြက္ရဲ။ မ်က္ႏွာငယ္ေလးျဖင့္မငိုရံုတမယ္ ဟန္ျပဳကာ ျပန္လြတ္ေသာ္လည္း မရ။ အံမယ္ ၿမိဳ႕ႀကီးေက်ာင္းမွာ စာသြားသြား သင္ေနတဲ့သူက ေအးေဆး တည္ၿငိမ္စြာ ပါပဲ။ က်မရဲ႕ ပုခံုးေလးကို ကိုင္လိုက္ ေနာက္ၿပီး လက္ႏွစ္ဖက္က လိႈင္းေလးေတြလိုလုပ္ျပၿပီး တိုးတိုးေလး ေျပာေနတယ္။ စိတ္ေလ်ာ့စိတ္ေလ်ာ့ ဘာမွမျဖစ္ဘူး။ အသက္ကို ပံုမွန္ရႈတဲ့။ သူေျပာတဲ့အတိုင္း က်မ လုပ္ၾကည့္ပါသည္။နည္းနည္းေတာ့ တည္ၿငိမ္လာတယ္ ဆိုေပမဲ့ ေဖႀကီးနဲ႕ ေမႀကီးသိမွာ ေၾကာက္တာထက္ ေယာက္်ားသား တေယာက္နဲ ဒီလိုညႀကီး ႏွစ္ေယာက္ထဲ ဆိုတာမ်ဳိးက က်မ ႏွလံုးသား ေျဗာင္းဆန္ေအာင္ခုန္ေနလို ဘယ္လိုမွ ေဆာက္တည္ ရာမရ။ ေနာက္ထပ္ ပိုဆိုးသည္ကပါးေလးကို နမ္းလိုရမလားတဲ့။ တားေသာ္လည္းမထူး.. နမ္းၿပီး ျပန္မွာလားဆိုေတာ့ ေခါင္းၿငိမ့္ျပ၏။ ဒါဆိုလဲ ျမန္ျမန္နမ္း ဆိုလိုက္ေတာ့ မ်က္လံုးပိတ္ထားတဲ့။ သူေျပာတာလဲ ဟုတ္ပါတယ္။ က်မမွာလဲ ရွက္လြန္း လွလို မ်က္လံုးေလး ပိတ္သင့္တယ္ မဟုတ္လား။ ဒါေၾကာင့္ မ်က္လံုးေလး အျမန္ပိတ္လိုက္၏။ သူနမ္းေတာ့မွာကို သိလိုလားမသိ.. က်မ တကိုယ္လံုး ထူအမ္းေနၿပီး ေျခႏွင့္ ေျမေတာင္ မထိခ်င္ ေတာ့ၿပီ။ ခ်စ္ရလြန္းတဲ့ ေယာက္်ား တေယာက္ရဲ႕ အနမ္းကို မိန္းမသားျဖစ္တဲ့ က်မ ဘ၀မွာ ပထမဆံုးမို ရင္ခုန္ ေၾကာက္ရြံ႕လွသည္။လူ႕ခႏၶာကိုယ္ တခုလံုးမွာလဲ ေသြးေလ မဲ့သလိုလုိနားထဲလဲ ဘာအသံမွလည္း မၾကားရေတာ့ၿပီ။ ဘယ္ေလာက္ပင္ ၾကာသြားတယ္ဆိုတာမသိလိုက္။ နမ္းႏိုး နမ္းႏိုးႏွင့္ ေစာင့္ေနလိုက္တာေတာ္ေတာ္ႏွင့္ မနမ္းေသး။ မ်က္စိကို မဖြင့္ဘဲ သူအနမ္းကို ထပ္ေစာင့္ ေနလိုက္ေသး၏။ ေနာက္ဆံုး မနမ္းေသးဘူးလား ဆိုၿပီး မ်က္လံုး ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ က်မရဲ႕ ေရွ႕တူရႈ အေရွ႕ဘက္တြင္ ရပ္လ်က္သူ မရွိေတာ့။ ဟင္.. သူ နမ္းမယ္ ဆိုၿပီး ဘယ္ေရာက္ သြားၿပီးလဲ။ သူ ေနာက္ေျပာင္ၿပီးျပန္ထြက္သြားၿပီလား။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာပဲ က်မ သတိကပ္မိတာ.. ရပ္လ်က္သား က်မ ေျခေထာက္ေတြ ေဆာင္းေလတို တိုးခတ္မႈ႕ေၾကာင့္ ေအးေနတယ္ ဆိုတာပဲ။ က်မ ေအာက္ကိုငံုၾကည့္ေတာ့ က်မ မ်က္လံုးေတြ ပ်ာကနဲ ျဖစ္သြားသည္။ ေအးပါတယ္ ဆိုလို …သူ ရယ္ေလ… သူ က်မရဲ႕ ထမီကို မကာ တဖက္ ေရနံဆီမီးခြက္ မီးအလင္း ေရာင္ေလးနဲ က်မ အေမြးၿပိဳင္းၿပိဳင္း ထူေနတဲ့ ေရႊခရုေလးကို ၾကည့္ေနျခင္းပါပဲ။ က်မထင္သည္ ပထမေတာ့ သူေလ… က်မ မတ္တပ္ရပ္ လ်က္သား အနည္းငယ္သာ ကားေနတဲ့ ေျခေထာက္ ႏွစ္ခုၾကားကို ေျခဖမိုး အရင္းကေန ထမီေလးကို အသာလွပ္လို ၾကည့္ေနမွာပဲ။ ေနာက္ေတာ့ က်မ မ်က္စိမဖြင့္ မဖြင့္မီွ ထမီကို ဒူးေက်ာ္သည္ ထိကိုမကာ ၾကည့္ေနလိုက္တာ။က်မ ခ်က္ခ်င္းႀကီး တားမဆီးခင္ ဆြံ႕ အစြာ က်က္ေသ ေသမိေန၏။ ေနာက္မွ ဘာလုပ္တာလဲ နင္… နင္.. ဟူေသာ ဟန္အမႈယာျပေလသံျဖင့္ စိတ္ဆိုး အားႀကီးစြာ ဖိဖံုးလိုက္၏။ ဒါေပမဲ့ ဘယ္လိုျဖစ္တယ္ မသိ။ က်မရဲ႕ ဒူးေတြ ညြန္ကနဲ ေခြက် လဲွေလရေတာ့သည္။အသင့္ဆိုသလို သူက ဒူးေထာက္ကာ က်မအား လွဲလ်က္သား ေပြဖက္ ထားရင္း က်မပါးေတြကို နမ္းပါေတာ့။ က်မနဖူးေတြေကာ က်မရဲ႕ လည္ပင္းေတြကိုေကာ။ ေနာက္ၿပီး က်မရဲ႕ ရင္သားေတြကို ဆုတ္ႏွယ္လ်က္ေပါ႔။ က်မ ေဆးမိထားတဲ့ သူတေယာက္လို က်မရဲ႕ ခြန္အားေတြကို ဆုတ္ထုတ္ လြင့္ပစ္လိုက္ သလုိုလို အင္အား တစက္မွ မရွိေတာ့ကာ သူျပဳသမွ်ကုိ ႏုရေတာ့၏။ က်မထင္တယ္ ဒါ ႏွလံုးသားက ေတာင္းတတဲ့ ဆႏၵမဟုတ္။ က်မ ခႏၶာကိုယ္က ေတာင္းတတဲ့ ဆႏၵဆိုတာ သိလုိက္ရတယ္။ က်မတို အပ်ဳိဖ်န္းေလး ေတြၾကား တူတူခ်င္း စံုၾကရင္ျဖင့္ ၾကားေနၾက ရင္ခုန္ဖြယ္ ဒီကိစၥ စကားေတြမို က်မ တကယ္ပဲ ၾကင္နာ ယုယမႈကို ခံခ်င္ပါသည္။ ယခုေတာ့ျဖင့္ အေၾကာင္းႀကီးငယ္လဲ မရွိႏုိင္။ ၾကင္နာယုယသူမွာလဲ ခ်စ္ရလြန္းသူမိုၿငိမ္ေနလိုက္ေတာ့သည္။ အလြန္ အင္မတန္မွ အရသာရွိလိုက္တဲ့ရွိခ်င္းနယ္။ သူရဲ႕ အနမ္းေတြ အကိုင္ အတြယ္ေတြ၊ အထိအေတြေတြက ကမာၻေပၚမွာ အဆန္းႀကယ္ဆံုး အေကာင္းဆံုး လို လားေတာင္ ထင္ရ၏။ ခ်စ္ရလြန္းသူ သူကိုလဲ စိတ္ခ်မ္းသာေစခ်င္သည္။ နမ္းေနတုန္း သူလက္ ေတြက က်မ အတြင္း ရင္သားေတြကို စုပ္နမ္းဖုိထင္အေပၚအက်ႌီကို လွပ္ကာ သူလက္ကို အတင္းလ်ဳိထည့္ေတာ့သည္. ခက္ၿပီ...ခက္ၿပီ.. က်မပါးစပ္က ေျပာေနခ်င္းသာ ျဖစ္သည္။ ေႏြးေထြးလွတဲ့ သူလက္ေတြက က်မ ရင္ႏွစ္စံု ေျပာင္းျပန္ လွန္မတက္ ေအာင္ စုန္ဆန္ နယ္ေနေတာ့သည္။ တခါတခါ က်မရဲ႕ ႏိုသီး ေခါင္းေလး ေတြကို ေခ်လိုက္တိုင္း တကိုယ္လံုး ဓာတ္လိုက္ သလို က်င္ကနဲ တက္သြား၏။ က်မ သူလက္ ေမာင္းကို တင္းၾကပ္စြာသာ ဖက္ထားမိေတာ့သည္။ ပထမဆံုး ခ်ိန္းေတြ႕သည့္ ေန႔၌ ဒီတင္ပဲ တခန္းရပ္ၿပီ မထင္နဲ႔။ သူလက္ ေတြက က်မေရႊခရုေလး ရွိရာဆီကို ေရြ႕လ်ားလာလို ေနၿပီ။ ဒီတခါေတာ့ မရပါ။ က်မရဲ႕ စိတ္ေတြကို အတတ္ ႏိုင္ဆံုး ထိန္းလိုက္ရင္း သူလက္ေတြကို ကိုင္ကာ ေတာ္သင့္ၿပီ ေက်နပ္ပါေတာ့လိုေျပာလိုက္ေတာ့ သူ မ်က္နာေလး တခ်က္ပ်က္ရင္း က်မကို ေသခ်ာၾကည့္ေနတယ္။ ေနာက္ က်မ ဆီးခံုေပၚက သူလက္ကေလးကို ရုတ္ရင္း သက္ျပင္း ကေလး ခ်တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေလးလ်ၿပီး သနားစဖြယ္ မ်က္နာငယ္အသံေလးနဲ ေျပာတယ္ ကိုင္ဖူးတယ္ ရွိေအာင္ ကိုင္ၾကည့္ပါရေစေတာင္းပန္ပါတယ္တဲ့။ က်မ အံ့ၾသသြားတယ္။ က်မ ေဒါသ ထြက္ေနတဲ့ အမႈအယာႏွင့္ ကိုင္ရင္ ဟိုထင္းစင္ေပၚက ဓားမနဲကို ခုတ္သတ္မွာလို ဟန္လုပ္ကာ ေျပာလိုက္တယ္။ မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲပါပဲ သူထပ္ၿပီး ေတာင္းဆိုတယ္။ အမွန္တိုင္းေျပာရရင္ က်မရဲ႕ ေရႊခရုေလးကို ကိုင္ခြင့္ ေတာင္းထဲက က်မ ေရႊခရုေလးမွာ ဗေလာင္ဆူ ဗ်ာပါ ခတ္ေနၿပီေလ။ ကိုင္တာေလာက္ေတာ့ ေသမသြားႏုိင္ပါဘူး။ က်မ ကိုယ္၌ ကကို အကိုင္ခ်င္ခံ အပြတ္သပ္ ခံခ်င္ေနတာ မဟုတ္လား။ ကဲပါေလ.. ဒါေပမဲ့ က်မ မ်က္နာကို ခပ္တင္းတင္းထား မ်က္ေမွာင္ကို ၾကဳတ္လ်က္ ကိုင္ၿပီးရင္ ျပန္မွာလား။ သူ ေခါင္းၿငိမ့္၏။ ကဲ.. ကိုင္ေတာ့။ အံ့မယ္ သူၿပံဳးၿပီး က်မရဲ႕ ပါးေလးကိုနမ္းတယ္။ က်မေလ ရင္ထဲ ေပ်ာ္လိုက္တာ။ ဘ၀မွာ ပထမဆံုးႏွင့္ အေပ်ာ္ဆံုးေပတည္း။ ဒူးေထာက္ထိုင္လ်က္ ရွိေနတဲ့ သူေပါင္ေပၚတြင္ ေခါင္းေလးတင္မွီလ်က္ ေျခႏွစ္ဖက္ကို စင္းကာ ကားထား လိုက္ေလ၏။ ေနာက္ သူကေျပာတယ္ မ်က္လံုးေလး မွိတ္ထားတဲ့။ က်မ မွိတ္လိုက္မိတယ္။ သူလက္က က်မထမီကို လွန္ကာ ေရႊခရုေလးကို ကိုင္မယ္ အလုပ္။ က်မ နည္းနည္းစိတ္ခုကာ သူအား စူးစိုက္ ၾကည့္ရင္း ထမီမလွန္နဲ အေပၚကပဲကိုင္ လို အံႀကိတ္ကာ ခပ္တင္းတင္း တိုးတိုး ေျပာလိုက္၏။ အဲ့ဒီေတာ့မွ သူက ႏွစ္သိမ့္တဲ့ အမႈအယာနဲ လက္ေလးကာျပရင္း ဟုတ္ၿပီတဲ့ မ်က္လံုးျပန္ မွိတ္လိုက္ တဲ့။ က်မ ေရႊခရုေလးကို ထမီေပၚကပဲ ထိေတြ႕ ကိုင္တြယ္ လိုက္ေတာ့တယ္။ က်မ ေရႊခရုေလးရဲ႕ အက္ကဲြေၾကာင္းေလးၾကား သူလက္ေလးေတြက လ်ဳိခ်ီတလွည့္ ႏိုက္ခ်ီတလွည့္မို က်မ အသက္ဘယ္က ထြက္ရမည္ ဆိုတာကို မသိ။ သူကို က်မေရႊခရုေလးအားအခ်ိန္မည္မွ် မည္၍ ေပးကိုင္လိုက္သည္ကို မဆိုထားႏွင့္ အခ်ိန္ေတြ ကုန္မွာကို က်မ ေၾကာက္ေနသလိုလို။ ဒုတိယအႀကိမ္ အရသာ ရွိလိုက္ျခင္းႏွယ္။ လွဲေသ သြားႏုိင္ ေလာက္ေအာင္ ပါပဲ။ ခံလို အလြန္ ေကာင္းလြန္းလွတယ္။ က်မ ဘယ္ေျပာျပရမလဲ။ သူလက္ ေလးနဲ က်မေရႊခရုေလးကိုပြတ္ေနတဲ့ အခ်ိန္တုန္းက က်မထင္တယ္ တကမာၻလံုးမွာ က်မတို ခ်စ္သူႏွစ္ဦးထဲရွိေတာ့တယ္လို ထင္မိတယ္။ မည္မွ်ၾကာလိုက္သည္မသိ က်မ သူလက္ထဲ နစ္ေမ်ာလိုက္တာ သတိ၀င္လာလို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ က်မထမီက က်မ ဗုိုက္ေပၚေရာက္ႏွင့္ၿပီး အသားခ်င္းထိ ပယ္ပယ္နယ္နယ္ကိုကိုင္ႏွင့္ေနၿပီ။ က်မလဲ အားတင္းကာ ရပ္သင့္ၿပီဆိုတဲ့ အေတြးေၾကာင့္ ေျပာမည္ အျပဳ သူရဲ႕ အျမန္ တေစာင္းတိုက္မႈေၾကာင့္ က်မ တကိုယ္လံုးေကာ့တက္ကာ တဆတ္ဆတ္ တုန္ခါလာေတာ့သည္။ တခဏျခင္းပင္ ရင္ဘက္ထဲ ရင္ခုန္ျမန္ အေမာဆို အထြဋ္အထိပ္သုိ ေရာက္ကာ မ်က္ျဖဴ ဆိုက္ရ ေလေတာ့သည္။ ဘ၀မွာ တတိယအႀကိမ္ အရသာ ရွိလိုက္ျခင္းႏွယ္။ တကိုယ္လံုး ေမာဟိုက္ျခင္းႏွင့္အတူ ခဏတာ မွိန္းေနမိလိုက္၏။ အဲ့ဒိမွာ သတိထားမိလိုက္တာက သူက က်မရဲ႕ ကိုယ္ေပၚမွာ ေမွာက္လ်က္သား။ ဒီအထိကို က်မ လက္ခံႏုိင္ေပမဲ့သူရဲ႕ေလ.. ဟို.. ဟို အေခ်ာင္းက က်မရဲ႕ ေရႊခရုေလးအ၀ကို လာေတ့က်မွ လန္ဖ်န္ကာ အတင္း ရုန္းေလေတာ့သည္။က်မ ပါးစပ္ကလဲ သူမ်က္နာတည့္တည့္အား လက္ညိဳးထိုးကာ နင္ေနာ္... နင္ေနာ္.. မယုတ္မာနဲ ဒီထက္ပိုၿပီး ေယာက္ တက္မလာနဲ …နင့္ကို ငါသတ္မွာေနာ္… နင္ေသမယ္ေနာ္.. တကယ္ စိတ္ဆိုးစြာျဖင့္ ေျပာမိျခင္းေၾကာင့္ အသံအနည္းငယ္ က်ယ္သြား၏။ က်မ၏ ေဒါသသံေၾကာင့္ သူ ကပ်ာကယာ က်မ ပါးစပ္ကို ပိတ္လိုက္ၿပီး အိမ္ကျပင္ ကဗန္းထက္ကို မျမင္ရေပမဲ့ ေခါင္းေထာင္ၾကည့္ကာ နားစြင့္လိုက္၏။က်မ ေဖႀကီးေဟာက္သံက မရပ္ေပမဲ့။ ေမႀကီးေဟာက္သံခဏရပ္သြား၏။ သူႏွင့္ က်မ ခဏၿငိမ္ ေနလိုက္၏။ ခဏၾကာေတာ့ ေမႀကီးေဟာက္သံ ထပ္ၾကားရလို က်မမွာ သက္ျပင္း ခ်ႏုိင္ေတာ့သည္။ဒီတခါေတာ့ သူက ကၽြန္မအား ေတာင္းပန္း တိုးလ်ဳိျပန္၏။ တကယ္ပဲ မ်က္ရည္ေလး အ၀ိုင္းသားႏွင့္ေျပာေန၏။ ခုမွ ေျပာ၏ တကယ္ခ်စ္တဲ့ အေၾကာင္းေတြ မနာပါဘူး ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းေတြ စံုလို႔။ ေျပာေျပာႏွင့္လဲသူလက္တဖက္က က်မရဲ႕ ေရႊခရုေလးကို ထပ္မံ ကလိေပး ေနတာမို ျငင္းဆန္ဖိုရန္ အင္မတန္ ခက္လွပါဘိ။ ဒီအရသာ ကလဲ ေသာက္ေလ ေသာကေလ ငတ္မေျပ ဆိုသည့္ အတုိင္း ထိလိုက္တာႏွင္ ခ်က္ခ်င္း မီးေတာက္ သကဲ့သို ရွိလာျပန္၏။ ဒါေၾကာင့္ က်မမွာလဲ အရြယ္လဲေရာက္ သူအားလဲ ခ်စ္ခင္ ၾကင္နာလြန္းရကာ သူမ်က္နာအား ေသခ်ာ လက္ညိဳးထိုးပီး လုပ္ၿပီးရင္ ျပန္မွာ မဟုတ္လား ဟု ေမးလိုက္၏။ ျပန္ပါမယ္ တဲ့။ ဒါနဲပဲ သူက က်မေပါင္ေတြကို ၿဖဲကား လိုက္ေလတယ္။ က်မရင္ေတြ ခုန္လိုက္တာ။ က်မေလ ရွက္ကလဲ ရွက္ပါတယ္။ မရွက္ကလဲ မရွက္ႏုိင္ေတာ့ပါဘူး.. က်မဘ၀အကုန္ပဲ.. က်မ အရွက္အကုန္ပဲ မဟုတ္လား။ ဒါေပမဲ့ တသက္ နဲ တကိုယ္ လူပ်ဳိ ေယာက္်ားေလးရဲ႕ ဟိုဟာကို ျမင္ဖူးခ်င္တဲ့ စိတ္ေၾကာင့္လားမ်က္လံုးကပဲ သူအလိုလို ေရာက္ေနတာလား မသိ.. သူပုဆိုးကို လွမ္းေနတုန္းၾကည့္မိ၏။ သူကေျပာတယ္ မ်က္လံုးမိွတ္ထားတဲ့။ အိုး…. က်မရယ္ေလ.. ရွက္လိုက္တာ ဘယ္သိုပင္ မရွိ.. က်မၾကည့္တာ သူေတြ႕ သြားလို ထင္တယ္ေနာ္။ က်မ မ်က္လံုး မိွတ္လိုက္တယ္ ဆိုရင္ပဲ က်မရဲ႕ ေရႊခရုေလး ႏႈတ္ခမ္းမွာ ေတ့ထားတဲ့ သူဒုတ္နဲ ထိုးခ် လိုက္တာမွာ။ က်မေလ က်မ… ဘယ္လိုေသာ နာက်င္မႈမ်ဳိး မွန္းမသိ။ က်မဟာ ေတာသူ ေတာင္သားပါ က်န္းမာ သန္စြမ္းတဲ့ မိန္းမတေယာက္ သာမာန္ အနာတရေလာက္ ခံႏုိင္ရည္ ရွိလွပါ၏။ သိုေသာ္ျငားလဲ ေယာက္်ားတေယာက္ က်မ ေရႊခရုေလးကို ထိုးခဲြတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ ခံႏုိင္ရည္စြမ္းအား ေတာင့္ခံႏိုင္တဲ့ စိတ္ဓာတ္ေတြဆိုတာ ဘယ္မွာမွ ရွာမေတြ႕။ အသည္းခိုက္ လိုက္ပါဘိ။ ရွက္ျခင္း၊ ေဒါသထြက္ျခင္း၊ ၀မ္းနည္းျခင္း၊ ၀မ္းသာျခင္း၊ သာယာၾကည္ႏူးျခင္းလား မသိ၊ ခံစားမႈေပါင္းစံုကို ခံစားလိုက္ရတယ္။သန္မာလိုက္တာ.. သူခႏၶာကိုယ္က သန္မာတာေကာ.. ေနာက္ၿပီးေလ.. သူဒုတ္က သံေခ်ာင္းတမွ် သန္မာေနတာမို က်မ ကိုယ္ခႏၶာကို ထိုးခဲြ လိုက္သလိုပါပဲ။ က်မရုန္းကန္ကာ သူ ရင္ဘက္ကို တြန္းထုတ္ေပမဲ့။သူ႔က က်မကို သိုင္းဖက္ပီး အုပ္မိုးကာ လုပ္ပါေတာ့တယ္။ က်မမွာေလ မငိုေပမဲ့ မ်က္ရည္ေတြက က် က်ိတ္ခံရရွာေတာ့တယ္။ တခ်က္ထိုးအသြင္းတခ်က္ အသည္းခိုက္၊ တခ်က္ျပန္ အထုတ္ တခ်က္ အသည္းလိႈက္ေပါ႔။က်မမွာ ေအာ္လဲမရ။ သူကို ရပ္ခိုင္းေတာ့လဲမရပ္မို သူေခါင္းက ဆံပင္ေတြ ေဆာင့္ဆဲြ၊ လည္ပင္းကို ညစ္၊ ေနာက္ဆံုးေတာ့လဲေခ်ာ့ေမာ့ၿပီး ျဖည္းျဖည္းေလး လုပ္ပါလားလို ေတာင္းပန္ ေျပာရေတာ့တယ္။ ေျပာလိုက္မွပဲ သူက ဘယ္လိုႀကီးလဲ မသိဘူး မ်က္နာႀကီး မဲ့ရႈံ႕ကာ အခ်က္ႏွစ္ဆယ္ခန္ေဆာင့္လုပ္ကာ က်မေပၚကို ေမွာက္က် ေလေတာ့သည္။ သူေရာ က်မပါ ႏွစ္ေယာက္သား အၾကာႀကီးၿငိမ္ေနမိတယ္။ သူျဖစ္ျဖစ္ က်မျဖစ္ျဖစ္ လႈပ္လိုက္တာနဲ က်မ ေရႊခရုေလးက နာလွသမို သူမလႈပ္ေအာင္ ျပန္ဖက္ ထားမိ၏။ က်မ အျဖစ္ကေတာ့ အဲ့ဒီတညထဲတင္ စာတင္ေလာက္ပါေပတယ္။ က်မက မငိုေပမဲ့ သူက်မကို ေခ်ာ့ေနတာ နာရီ၀က္ ေလာက္ၾကာတယ္။ အဲ့ဒါ သူကိုက်မက ေျပာတယ္ ျပန္ဖို အခ်ိန္ေရာက္ၿပီလို သူကျပန္ေျဖတယ္ မျပန္ေသးဘူးတဲ့။ေနာက္တခါ ေလာက္ပါတဲ့ လက္ညိဳးေလးေထာင္ၿပီး မ်က္နာငယ္ေလး လုပ္ျပျပန္တယ္။ က်မေလ အဲ့ဒီအခ်ိန္က်မွတကယ္ပဲ ငုိခ်င္စိတ္ ေပါက္ သြားေတာ့တယ္။ ကဲ မထူးေတာ့ၿပီ။ အမွန္ပင္ ေဒါသ ထြက္လာၿပီး ဒီတခါၿပီး တကယ္ျပန္မွာလား..ေမးလိုက္တယ္။ မ်က္လံုး အ၀ိုင္းသားေလး က်မကို ၾကည့္ၿပီး ေခါင္းၿငိမ့္ျပတယ္။ က်မသက္ျပင္းေလး ခ်လိုက္ၿပီး လွဲခ်လိုက္ရာ သူက ေျပာတယ္.. မ်က္လံုးေလး မိွတ္ထားေနာ္တဲ့။ ဟြန္း… အဲဒီလိုနဲပဲ တခါထဲပါ ဒီတခါထဲ ေနာက္ဆံုးဆိုၿပီး ေခါင္းၿငိမ့္ျပလိုက္၊ မ်က္လံုးေလး မွိတ္ထားပါေနာ္ လိုေျပာလိုက္ႏွင့္ ေနလာလိုက္တာ နံနက္ ငါးခ်က္တီးသည္ ထိပါပဲ။ က်မထင္တယ္.. သူ က်မပါးေလးကို နမ္းမယ္ လုပ္တုန္းထဲက မ်က္စိမိွတ္ခိုင္းတာနဲ နံနက္ ငါးခ်က္တီး သည္ထိ မ်က္လံုးေလး မိွတ္ခိုင္းတာ ကိုးခါ ဆယ္ခါေလာက္ ရွိမယ္ ထင္ပါေတာ့တယ္။ စဥ္းစားၾကည့္ပါ အဲ့ဒီ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲကက်မ ဘ၀ျဖစ္ပံုကေတာ့ ဆုတ္ျပတ္သတ္ ေပ်ာ့ဖက္ ေခြယိုင္လဲကာ သူျပဳသမွ်ကို ႏုရေတာ့ တာပါပဲ ရွင္။ဒီလို အမွတ္ရစရာ အေၾကာင္းေတြ ေတြးမိတိုင္း က်မစိတ္ထဲ မေန တေန႔က လိုပါပဲ။ ပထမဆံုးႏွင့္ ငယ္ခ်စ္ဦးမို တသက္တာ ေမ့မရႏိုင္ခဲ့ပါ။ သူကို သတိရ လြမ္းဆြတ္တိုင္းအင္အားမဲ့ ခ်ိ႕နဲေစေပမဲ့ တခါတေလေတာ့ စိတ္အစဥ္ကတက္ၾကြ လန္းဆန္း တက္ျပန္တယ္။ ခုလို သူၿမိဳ႕က ျပန္ေရာက္ေနတယ္လိုၾကားလိုက္ရတဲ့ အခ်ိန္ကစလို က်မရင္ေတြ ခုန္လြန္းလွပါတယ္။ ထမင္းအိုးအား ထမင္းရည္ငဲ့ကာ မီးဖိုေပၚ ျပန္တင္လိုက္၏။ ၿပီးေတာ့ေရေလး နည္းနည္း ေတာက္ကာ အဖံုး ျပန္ဖံုးထားလိုက္၏။ ေအာက္က မီးေလးေတြကို နည္းနည္းေလ်ာ့ မီးခဲေလးေတြ ခ်ဲေနတုန္း က်မရဲ႕ လက္ေမာင္းႏွစ္ဖက္ကို ေႏြးေထြးတဲ့ လက္တစံုက ဖမ္းဆုတ္ကိုင္ျခင္းခံလိုက္ရ၏။ ရင္ထဲ တခ်က္ဒိန္းကနဲ လန္သြားၿပီး လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူရယ္ပါ။“ … ဟင္… ကိုၿမႀကီး ...” ျပန္မေျဖဘဲ က်မကို သူရင္ခြင္ထဲ ဆဲြသြင္းလိုက္ၿပီး တင္းက်ပ္စြာ ဖက္ထား၏။ ဒါေပမဲ့ က်မ အတင္းရုန္းထြက္ၿပီး.. “ … ဒုကၡပါပဲ ေတာ္.. အိမ္မွာလူေတြ ရွိတယ္.. ျမင္မေကာင္းဘူး မေတာ္ဘူးေတာ္.. ျပန္ပါရွင္ ျပန္ပါ ...” “… မညိဳရင္ရယ္.. က်ဳပ္ကိုလဲ သနားပါအုန္းဟယ္..မညိဳရင္မွာ က်ဳပ္ကို သနားတဲ့စိတ္ လံုး၀ မရွိေတာ့ဘူးလား ...” လံုး၀အလြတ္မေပးပဲ ဖက္ထားၿမဲဖက္ ထားျပန္၏။ “ … မေတာ္ဘူးေတာ္.. အိမ္မွာလူေတြရွိတယ္...” “ …က်ဳပ္သိတယ္ အကုန္လံုး ေတာင္ပိုင္းက ဗီဒီယိုရံုေရာက္ေနတယ္...” သူ အရင္အတိုင္းပါပဲ.. လက္ေတြက က်မ ရင္သားေတြကို ပြတ္သပ္ကိုင္တြယ္ေနျပန္ၿပီ။ က်မမွာ အသက္ကို မနည္း ရႈေနရၿပီေလ။ “ … ကိုျမႀကီးရယ္ မလုပ္ပါနဲရွင္ ေတာင္းပန္ပါတယ္ ျပန္ပါေတာ့.. ေဘးလူေတြ ျမင္ရင္ အရွက္ ရစရာႀကီး ျဖစ္ေနမယ္.. လတ္ပါရွင္ ...” ေျပာလိုက္မွပဲ ေအာက္ကိုပါ အတင္းႏိုက္ေနၿပီ။ ႏိုက္ေနတဲ့ သူလက္ကို က်မအတင္းဆဲြဖယ္၏။ ဒါေပမဲ့ မရ။ “ … ရွင့္မလဲ…ခက္ရပါၿပီ ကိုျမႀကီးရယ္… ...” မျဖစ္သင့္သည္မိုက်မ အားကုန္ရုန္း၏။ သူကလဲ အားကုန္ခ်ဳပ္ရင္း “ … မညိဳရင္ .. မညိဳရင္ အဲ့လို ရုန္းေန ရင္ေတာ့ျဖင့္ က်ဳပ္ …ဒီမွာ မိုးလင္းေပါက္ ေနရပါလိမ့္မယ္ ...” ေဟာၾကည့္ မ်က္နာထား တင္းတင္းႏွင့္ မ်က္ခံုးတိုကို ပင့္ခ်ီ ခ်ခ်ီ လုပ္ေနတယ္။ ဒါ သူအက်င့္စ႐ုိက္ပဲ တဇြတ္ထိုး။ သူလိုခ်င္ၿပီဆိုတဇြတ္ထိုး။ သူစိတ္ သူအက်င့္ကို သိေနေတာ့ မထူးလွၿပီမို အားေလ်ာ့မိ၏။ အားေလ်ာ့လိုက္ေတာ့ က်မထမီကို ၿဖီခ်ၿပီး ေရႊခရုေလးကို အတင္းႏိုက္ ေနေတာ့တယ္။ သူလုပ္ေနတာေတြကို မခံႏိုင္လို သူပခံုးေပၚ လက္တင္ရင္း ေခါင္းကေလးမီွၿပီး ညည္းညဴ မိသည္။ သူလဲ အသက္ေတြ ျပင္းျပင္း ရႈလိုေပါ့။ ေခၽြးေတြလဲ ျပန္လို႔။ ၿပီးေတာ့ သူလက္ တဖက္က က်မလက္ တဖက္ကို ဆဲြၿပီး သူဒုတ္ကို ကိုင္ခိုင္းေနတယ္။ က်မ သူကို အၾကည့္စူးစူးနဲ တခ်က္ၾကည့္လုိက္တယ္။ ၿမိဳ႕က အက်င့္ေကာင္းေတြေတာ္ေတာ္ တက္ခဲ့တယ္ေပါ့ ဆိုတဲ့ အေျပာမ်ဳိး ၾကည့္ျခင္း ျဖစ္တယ္။ သူက မိန္မိန္ႀကီး ျပန္ၾကည့္တယ္။ ေယာက္်ားေတြ ေတာ္ေတာ္ေလး မ်က္နာ အမ်ဳိးမ်ဳိး လုပ္တတ္တယ္။သူကို သနားလိုရယ္ေတာ့ မဟုတ္ဘူး က်မ လက္က သူအလိုလို လုပ္ေပးလိုက္တယ္။ ဟယ္ေတာ့ ကိုင္ထားတာေတာင္ေပ်ာ့ေနတုန္း။ ခဏၾကာေတာ့ တင္းၿပီး တုတ္ခိုင္လာတယ္။အဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ က်မ မၾကည့္ေတာ့ဘူး။ သူလက္ ၾကမ္းႀကီးကလဲ တခ်က္ခ်က္ တအားပဲ အထဲထိကို ထည့္ထုိး ကုက္ ဆဲြတင္ေနေတာ့တယ္။ နာလဲနာ ေကာင္းလဲေကာင္း ။ ၿပီးေတာ့ သူခဏရပ္ရင္း က်မ ေမးေစ့ေလးကိုယုယစြာကိုင္ကာ..“ … မ်က္လံုးေလး မိွတ္လိုက္ပါအုန္း မညိဳရင္...” လာၿပီ။ အဲ့ဒိ မ်က္လံုးခဏ မိွတ္လိုက္တာ က်မ ဘ၀ပ်က္ေရာမွတ္လား။ “… မမိွတ္ေပါင္ ေတာ္...” “ … မိွတ္လိုက္ပါ မညိဳရင္ရယ္… မ်က္လံုးမိွတ္လိုက္မွ ကိုယ္တိုခ်င္း ရင္ခံုသံကို အတိုင္းသား ၾကားရမေပါ့လို…”“ … ေအာင္မေလးေတာ္..ၾကား .. ၾကားဖူးေပါင္… မိွတ္ဘူး ” “ … ဒါဆို… ဟိုဘက္လွည့္ မညိဳရင္...” “ … ဘာလုပ္မိုလဲ...” “ … လွည့္ပါဆို ...” က်မ ေက်ာေပးကာ လွည့္ေပးလိုက္ေတာ့ “ … နည္းနည္းေလး ကုန္းလိုက္ေနာ္ ...” က်မ ဖင္ကုိ ကုန္းခိုင္းျခင္း ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ က်မ ေဒါသ တအား ထြက္ကာ ကပ်ာကယာ သူဘက္ ျပန္လွည့္လိုက္၏။ ၿပီးေနာက္ ေအာက္မွာ ပံုလ်ွက္က်ေနေသာထမီအား ျပန္ကုန္းေကာက္ ၀တ္လိုက္ေတာ့ က်မလက္ ေတြကို လာကိုင္၏။ က်မ သူလက္ေတြကို ပုတ္ထုတ္ ရင္း၊ သူကို ပါးတခ်က္ ရိုက္လိုက္တယ္။ “ … ေတာ္ၿပီ ေတာ္ၿပီ.. ရွင္ျပန္ေတာ့ .. ရွင္က်မကို ေခြးလိုႏြားလို က်င့္မလို မွတ္လား မျပန္ဘူးလား ျပန္မွာလား ရွင့္မ်က္နာကို မၾကည့္ခ်င္ ေတာ့ဘူး ရြ႕တယ္ရွင္ ျပန္ေတာ့...” က်မ အမွန္တိုင္း ၀န္ခံရရင္ က်မလဲ ခံခ်င္တာေပါ့။ မျဖစ္သင့္တဲ့ ကိစၥမိုသာ ဒီဖင္ကုန္း ခိုင္းတာကို အေၾကာင္းျပၿပီး ဒီကိစၥ မျဖစ္ ေျမာက္ေအာင္ က်မ အေၾကာင္းျပ လုပ္လိုက္ျခင္း ရယ္ပါ။ က်မက ပါးရိုက္ၿပီး ရင့္ရင့္ သီးသီး ေျပာလိုက္ေတာ့ သူ က်မကို မ်က္လံုးအ၀ိုင္းသားေလး နဲ ေၾကာင္ ၾကည့္ေနတယ္။ ၿပီးေတာ့ အဲ့ဒီ မ်က္လံုး အ၀ိုင္းေလး ကပဲ မ်က္ရည္ေတြ စိုလာၿပီး .. မ်က္ရည္ေတြ တေပါက္ေပါက္ က်လာတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ အသံထိန္းကာ ခ်ဳန္းပဲြခ် ထိုင္ ငိုေတာ့ တာပါပဲ။ ငိုကလဲငို ပါးစပ္ကလဲ က်မကို သူ ဘယ္ေလာက္ ခ်စ္တဲ့ အေၾကာင္း၊ ေနာက္ သူ႔ဘ၀ ကံၾကမၼာ အေၾကာင္းေတြ… တေယာက္နဲ တေယာက္ ေ၀းရတဲ့ အေၾကာင္းေတြကို ေတာက္ေလ်ာက္ သြန္ခ်ေတာ့။ က်မလဲ သူကို သနားသလို က်မကိုယ္ က်မလဲ သနားတယ္။ က်မ ႏွလံုးသားမွာ နာလွတဲ့ ဒဏ္ရာ ဒဏ္ခ်က္ႏွင့္မိုက်မ ၾကာၾကာ မခံႏိုင္ေတာ့ပါ။ဒါေၾကာင့္လဲ သူရင္ခြင္ထဲ တိုး၀င္ကာ ငိုခ် လိုက္ေတာ့တယ္။ က်မ လက္ေတြက သူကို အားကိုးတႀကီး ဖက္ထားမိတယ္။ သူကလဲ က်မကို တင္းက်ပ္စြာ ဖက္ထားတယ္။ ကိုယ္ခ်စ္တဲ့ ခ်စ္သူရဲ႕ ရင္ခြင္ဟာ တခဏေလး အတြင္းမွာ ဘယ္ေလာက္ ေႏြးေထြးတယ္ ဆိုတာ က်မသိလိုက္တယ္။ ဒီညရဲ႕ ငိုလိုက္တဲ့ က်မတို ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ မ်က္ရည္ဟာ ပင္လယ္ႀကီး ေလာက္ေတာင္ ရွိမယ္ ထင္တယ္။ က်မဘ၀မွာ ငိုလို အေကာင္းဆံုး ညတညပါပဲ။ ေတာ္ေတာ္ ငိုလိုက္ေတာ့ လူလဲေပါ့သြားတယ္မ်က္ရည္လဲ ကုန္သေလာက္ ရွိသြားၿပီထင္။ သူက်မကို မ်က္ရည္စေလး ေတြနဲ စိမ့္စိမ့္ႀကီး ၾကည့္ေနတယ္။ က်မ သူရဲ႕ေမးေစ့မွာ တဲြလဲြခိုေနတဲ့ မ်က္ရည္ေလးကို သုတ္ေပးေနတုန္း…သူက တခ်က္ရႈိက္ရင္း…“ … ဟုိဘက္ကို လွည့္ေပးပါလား မညိဳရင္ရယ္...” က်မ သက္ျပင္းေလး အသာခ်ရင္း လိုက္ေလ်ာခ်င္ စိတ္က မ်ားလာတာ၏။ ဒါေပမဲ့ က်မ မ်က္နာထားကို တည္ၿငိမ္စြာ ထားရင္ စိတ္မပါတဲ့ ေလသံဟန္ေဆာင္ကာ…“ … ၿပီးရင္ေတာ့ ျပန္ရမယ္ေနာ္ ကိုျမႀကီး ...” သူ မ်က္ရည္ေလး သုတ္ရင္း ေခါင္းၿငိမ့္ျပတယ္။ က်မ သိပ္မယံုခ်င္။ က်မနဲ သူ စခ်ိန္းတုန္းကလဲသူဒီလိုပဲ ေျပာေျပာၿပီး မိုးလင္းေပါက္ မေသရံု တမယ္ လုပ္ခဲ့တာ ႀကီးရယ္ပါ။ “ … ကိုျမႀကီး ေခါင္းၿငိမ့္မျပနဲ ပါးစပ္ကေျပာ က်မ မယံုေတာ့ဘူးေတာ္.. တခါပဲေနာ္ ၿပီးတာနဲ ျပန္မယ္ မဟုတ္လား.. ရွင္ေယာက္်ားေနာ္.. ကတိေနာ္… ...” “ … တခါထဲပါ မညိဳရင္ရယ္.. ၿပီးလိုမွ မျပန္ရင္… ေဟာ့ ဟို…ထင္းပံုေပၚကဓားမနဲ က်ဳပ္ဟာကို စဥ့္ႏွီတုံး ေပၚသာ တင္ၿပီး ခုတ္ျဖတ္ လိုက္ပါေတာ့...”အေျပာက အဲ့ဒီလို။ က်မ သူကို နဂါးမ်က္ေစာင္းေလး ထိုးရင္း ျဖည္းျဖည္းခ်င္းထိုင္လ်က္သား သူကို ေက်ာေပးကာ လွည့္လိုက္တယ္။ ေနာက္ သူက က်မရဲ႕ ခါးေလးကိုကိုင္ေျမာက္ကာ ဒူးေထာက္ ကုန္းခုိင္းတယ္။ၿပီးေတာ့ က်မထမီကို လွန္ၿပီး လက္က ေရႊခရုေလးကို ဟုိၿဖဲဒီၿဖဲ လုပ္ေနတယ္။ က်မလဲ ခံခ်င္လွၿပီ။ ခုေတာ့ ယားတာလိုလို နာတာလိုလိုမို က်မ တဘက္ကို လဲွခ်ရင္း… “ … ကိုျမႀကီးရယ္ လုပ္စရာရွိ လုပ္တာ မဟုတ္ဘူး ဘာေတြလုပ္ေနလဲ မသိဘူး...” ေစာေစာက ငိုတဲ့ မ်က္နာေပး မဟုတ္ေတာ့ ေျပာင္စပ္စပ္ မ်က္နာႏွင့္ က်မ ဖင္ကို ျပန္ဆဲြ ေထာင္ေနတယ္။ က်မလဲ ျပန္ကုန္း ေပးလိုက္၏။ ၾကာလိုက္တာ က်မရဲ႕ ေရႊခရု အေပါက္၀နားမွာ သူ ဒုတ္ကို ေတ့လိုက္ ျပန္ၿဖဲ ထိုးထည့္လိုက္ ေတာ္ေတာ္ ၾကာတယ္။ အသက္ေတြလဲ ျပင္းျပင္းရႈသံေတြ ထပ္ေနတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူ ညည္းညဴ သံႀကီးနဲ.. အိုး.... ဆိုၿပီး ၾကားလိုက္တယ္။ က်မ ေရႊခရုထဲ စိုႀကီး စိုထားသလို ျပည့္လွ်ံ သြားေတာ့တယ္။ က်မလဲ ေကာင္းလွတဲ့ အရသာေၾကာင့္ ဖင္ေလးကို ရႈံ႕ရင္း ညည္းမိတယ္။ ရင္ေခါင္းတခုလံုးလဲ အစာမရွိသလိုလို ခံစားရတယ္။ ေကာင္းလိုက္တာ..ဘယ္လိုေကာင္းမွန္းမသိ။ ထံုးစံအတုိင္း ငတ္ေနျပတ္ ေနတဲ့အတိုင္း အားကုန္ လုပ္ပါေတာ့တယ္။ က်မ ကိုယ္ေလး အေရွ႕ကို လြတ္မထြက္ သြားေအာင္ပင္ မနည္းထိန္း ေနရတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ညည္းညဴ သံႀကီးနဲအတူ သူ ၿပီးသြားၿပီး ကုန္းလ်က္ က်မ ကိုယ္ေပၚတင္ ေမွာက္လ်က္သား။ က်မလဲ ပင္ပန္းလွသမို ျဖည္းျဖည္းခ်င္းေျမႀကီးေပၚတင္ ဂရုမမူေတာ့ဘဲ ေမွာက္ခ်လိုက္တယ္။ သူလဲ သူဒုတ္ႀကီး က်မေရႊခရုေလးမွာတပ္ရင္း တန္းလ်က္ က်မအေပၚ ေမွာက္ေနတယ္။ အခ်ိန္ ေတာ္ေတာ္ၾကာေအာင္ မိွန္းေနလိုက္တယ္။ သူကေတာ့ ရႈိက္ႀကီး တငင္ အသက္ရႈလိုေပါ့။ က်မလဲ မေတြ႕တာၾကာလိုလား မသိ ေကာင္းလြန္းလွ သမို မွိန္းေနတုန္း..“ … ဟယ္.. အေမတို အဲ့ဒါ ဘာျဖစ္ေနၾကတာလဲ ...” က်မ အသံေၾကာင့္ အလန္တၾကား ထၿပီး လွည့္ၾကည့္ လိုက္ေတာ့ သမီးႀကီး။ ေအာင္မေလး ေသပါၿပီ။ ဒီအေမွာင္ မိုက္ဇာတ္ထဲ ေမ်ာေနလိုက္တာ ပတ္၀န္းက်င္ကို ေမ့၊ အိမ္သားေတြကို ေမ့ေနလိုက္တာ။ ႏွစ္ေယာက္သား ကမန္းကတန္းထ ထမီ၀တ္ ပုဆိုးျပင္၀တ္ႏွင့္ ရွက္လိုက္သည့္ ျဖစ္ျခင္း။ သားသမီး ေရွ႕တင္ လူမိသမို ကိုျမႀကီးနဲ ကြယ္ရမလိုလို၊ ငုတ္တုတ္ ထိုင္ရမလိုလို၊ ထြက္ေျပး ရမလိုလို ျဖစ္ေန၏။ ထြက္ေျပးလိုလဲ မျဖစ္။ သမီးႀကီးကေတာ့ အ့ံၾသျခင္း၊ ေဒါသထြက္ျခင္း ႏွင့္အတူ တဆတ္ဆတ္ တုန္ေန၏။ သူလက္မွာလဲ ထမင္း ဇလံုႀကီးနဲ… “ … ရွက္ဖိုေကာင္းလိုက္တာ… အေမတို မရွက္ၾကဘူးလား ...” သူအသံက ၿပဲလွသည္။ သူက သမီးေတြႀကီး သံုးေယာက္ထဲက တဦးထဲေသာ အိမ္ေထာင္ က်ေနေသာ သမီးႀကီးပါ။ အိမ္ေထာင္က်ၿပီးေတာင္ပိုင္းက သူေယာက္်ားအိမ္တြင္ လိုက္ေနျခင္းျဖစ္သည္။ တခါတရံမွ လာတတ္ ျခင္း ျဖစ္သည္။ သူက ဇရိုက္ၾကမ္း အေျပာၾကမ္း၏။ ၾကမ္းဆို အိမ္ေထာင္က်ၿပီးကေလးေမြးတာ ခုႏွစ္ေယာက္။ အခုအိမ္လာ တာေတာင္ ဗိုက္ႀကီးနဲ႔။ က်န္တဲ့ သမီးလတ္ႏွင့္ သမီးငယ္ကေတာ့ အပ်ဳိႀကီးေတြျဖစ္၏။ အငယ္ဆံုးမေလး အခါလယ္ ေက်ာ္ေလာက္တင္ သူတိုအေဖ၊ .. အိမ္က အတင္းေပးစားေသာ က်မရဲ႕ ေယာက္်ား၊ .. ပိုးထိလို ေသသြားခဲ့၏။ ကိုျမႀကီးမွာေတာ့ က်မ မဂၤလာေဆာင္တဲ့ေန႔က စလို ေပ်ာက္ခ်င္းမလွ ေပ်ာက္သြားတာ မေနတေန ကမွ ျပန္ေပၚလာျခင္း ျဖစ္၏။ “ … တိုးတိုးေျပာပါ သမီးရယ္ ေဘးကၾကားမွ ျဖင့္...” ေျပာလိုက္ေတာ့ သူအသံကို သူထိန္းရင္း မ်က္နာထား တင္းစြာ ေရွ႕တလွမ္းတိုးၿပီး လက္ညိဳးကလဲ ထိုးလ်က္ အံကို ႀကိတ္ကာ… ဆက္ေျပာတယ္.. “ … ခုၾကေတာ့ ရွက္ေသးလား.. ဟင္း.. ေအာ္.. အိမ္မွာ ထမင္းျပတ္ သြားလို႔ ကိုယ့္အေမအိမ္ လာယူပါတယ္.. ဒီမွာ ဇာတ္ ခင္းေနၾကတယ္.. အေမရယ္… ကိုယ့္အိမ္မွာလဲသမီး အပ်ဳိႀကီးေတြ ႏွစ္ေယာက္ ရွိေသးတယ္.. ဟင္.. ဒီအသက္အရြယ္ ႀကီးလဲ ေရာက္ေနၿပီ… ေျခာက္ဆယ္ေတာင္ ျပည့္လို႔ တႏွစ္ေတာင္ စြန္းေနၿပီ… မရွက္ၾကဘူးလား မေလ်ာ့ႏုိင္ေသး ဘူးလား…ဟင္ ဒီအရြယ္ႀကီး ရွင္ လင္စိတ္ သားစိတ္ေတြ ကုန္ၿပီ မွတ္တယ္.. ဘယ့္ႏွယ့္ေတာ္..သူမ်ားေတြ သိရင္ျဖင့္.. အေမ သမီးတို႔ကို အရွက္ခဲြ ေနတာလား ... အံ့ၾသလြန္းလို႔ မဆံုးႏုိင္ဘူး..ဟင္.. တသက္နဲ႔ တကိုယ္ မႀကံဳဖူးဘူး… ႀကံဳမဲ့ ႀကံဳေတာ့လဲ ကိုယ့္ အေမ ျဖစ္ေနတယ္ အရပ္ကတို႔ေရ… အသက္ အရြယ္ႀကီးေတြနဲ႔မရွက္ၾကတာကို အံ့ၾသလြန္းလို႔ပါ…” သမီးႀကီး ကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ ေဒါသပါတဲ့ ေလသံပါ၊က်မကို ေျပာရင္း ကိုျမႀကီးကိုလဲ အစိမ္း စားမည့္ပံုႏွင့္ၾကည့္ေန၏။ “ … အဘကလဲ ဒီအသက္ အရြယ္ႀကီး ေရာက္ေနၿပီ.. မလုပ္သင့္ ေတာ့ပါဘူး.. သူမ်ားအိမ္ထဲ ၀င္ၿပီး ပိုေတာင္ မလုပ္သင့္ ေတာ့ဘူး… ဒီမွာလဲ သမီးပ်ဳိေတြနဲ..ဘာလဲ.. အဘက က်မ အေမကို အတင္း ႀကံတာလား...” သမီးႀကီးက ေျပာလိုက္ေတာ့ ကိုျမႀကီးမွာ ပ်ာပ်ာသလဲျဖင့္.. လက္ကာျပရင္း က်မပခံုးကို လွန္းဖက္၏။ က်မလဲ ရွက္ရွက္နဲ အတင္း တြန္းဖယ္၏။ သိုေပမဲ့ မရလို မ်က္နာ ေအာက္ခ်ကာ ၿငိမ္ေနလိုက္တယ္။ သူက ဖက္ရင္း မ်က္နာငယ္ေလးျဖင့္ သမီးႀကီးကို ေျပာလိုက္တယ္။ “ … မဟုတ္ရပါဘူး သမီးရယ္.. အဘတို႔က ငယ္ခ်စ္ေဟာင္း ေတြပါ ...” “ … ဘာ.. ငယ္ခ်စ္ေဟာင္းေတြ ဟုတ္လား… ငယ္က အခ်စ္ေဟာင္းေတြကႏွစ္ေယာက္ေပါင္းအသက္က တရာ့ႏွစ္ဆယ္ ေက်ာ္ေနၿပီ ... သခ်ဳိင္းကုန္းတဖက္လွမ္း ေနတာေတာင္ .. ခုထိ တဏွာစိတ္ေတြက ေလ်ာ့ မေလ်ာ့ႏုိင္ေသးဘူး… ” - ၿပီးပါၿပ
No comments:
Post a Comment